Mrak je već pokorio nebeski svod nad tvrđavom kada su na glavnu binu EXIT festivala izašli ljudi nalik beduinima sa gitarama i počeli svoj mantrični pustinjski bluz. Oni su Tinariwen, tuareški muzičari iz Sahare, sa severa Malija, a čije ime benda na jeziku Tuarega označava “pustinje”, odnosno “napuštena mesta”.
Postava benda svedena na akustičnu i električnu gitaru, bas, perkusije i pevača koji pleše svoj egzotični ples, opčinila je publiku svojim istočnjačkim zvukom i vajbom. Jedine reči kojima se nakon nekoliko pesama pevač obratio publici bile su „thank you” i francusko “merci“, a nešto kasnije i nekoliko puta „thank you so much“, „merci beaucoup“, kao i pitanja – „happy?“ i „ca va?“. Ali nije bilo ni potrebe za više reči, jer muzika je, kao što se i ovog puta pokazalo, ipak univerzalnije sredstvo komunikacije.
Usledilo je lagano ubrzanje i pojačanje tempa a zatim ponovno usporavanje, naizmenično, uz koje su se ljudi, neki i zatvorenih očiju, kao zavedeni njihali poput zmije koja iz ćupa izlazi privučena zvucima frulice. Nakon svake pesme sledio je iskren aplauz, a u publici se u prvim redovima vijorila čak i turska zastava. Nastup su završili nakon sat i po vremena, propraćeni burnim aplauzom i ovacijama.
